หลักฐานชัดเจนครับ ว่าไม่มีใครหรือไม่มีอะไรสามารถฆ่าพระพุทธเจ้าได้
หลักฐาน 1:
"ดูกรภิกษุทั้งหลาย ข้อที่บุคคลจะปลงชีวิตตถาคต ด้วยความพยายามของผู้อื่นนั่น มิใช่ฐานะ มิใช่โอกาส เพราะ
พระตถาคตทั้งหลายย่อมไม่ปรินิพพานด้วย ความพยายามของผู้อื่น" (พระไตรปิฎก เล่ม 7 พระวินัยปิฎก จุลวรรค ภาค 2)
หลักฐาน 2:
“อย่าเลยอานนท์ บารมีเราได้สร้างมาดีแล้ว ไม่มีใครสามารถปลงชีวิตของตถาคตได้ ไม่ว่าสัตว์ดิรัจฉานหรือมนุษย์หรือเทวดามารพรหมใด ๆ”
พระพุทธเจ้าตรัสชัดเจนที่สุดแล้วใช่ไหมครับ นอกจากนี้พระพุทธองค์ยังตรัสด้วยว่า
จุนทะ! สูกรมัททวะ ที่เหลือนี้ท่านจงฝังเสียในบ่อ เราไม่มองเห็นใครในโลก พร้อมทั้งเทวโลก มารโลก พรหมโลก หมู่สัตว์พร้อมทั้งสมณพราหมณ์ พร้อมทั้งเทวดาและมนุษย์ ที่บริโภคแล้ว จักให้ย่อยได้, นอกจากตถาคต”
นอกจากตถาคต = นอกจากตถาคตเท่านั้นที่ย่อยอาหารพิษนั้นได้ คน เทวดา พรหมและสิ่งมีชีวิตใดๆ ย่อยไม่ได้ทั้งนั้น กินแล้วตายห่าหมด แต่พระพุทธเจ้าท่านยอมตายด้วยเหมือนกัน โดยไม่ยอมย่อยทำลายอาหารพิษ
นอกจากนี้ พระพุทธองค์ยังตรัสด้วยว่า "อานนท์ อิทธิบาท 4 นี้ เราตถาคตเจริญ ทำให้มากแล้ว....ถ้าเราตถาคตปรารถนา จะพึงอยู่ได้ตลอดกัปหนึ่ง หรือเกินกว่ากัปหนึ่ง” คือพระพุทธเจ้าจะอยู่ได้ถึงวันสิ้นโลกเลย หรือเกินวันสิ้นโลกก็ย่อมได้ ถ้าพระพุทธองค์ปรารถนา แต่พระพุทธองค์ไม่ได้ปรารถนาอย่างนั้น
เหตุผลที่พระพุทธเจ้าปลงอายุสังขาร(ยอมตาย โดยไม่รักษาตัวเอง) เท่าที่ผมคิดได้ตอนนี้ เพื่อ.....
1. รักษากฎอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา สรรพสัตว์ย่อมเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นธรรมดา แต่ตถาคต ซึ่งเป็นพุทธะ(พระเจ้า) เป็นอสังขตธาตุ ย่อมไม่เกิด ไม่แก่ ไม่เจ็บ ไม่ตาย
2. ให้พระพุทธเจ้าองค์ต่อไปในภัทรกัปนี้ได้อุบัติ เพราะโลกจะมีพระพุทธเจ้าพร้อมกัน 2 องค์ไม่ได้ พระพุทธเจ้าตรัสไว้ใน อัฏฐานบาลีว่า
“ดูกรภิกษุทั้งหลาย ข้อที่พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า 2 พระองค์ จะพึงเสด็จอุบัติขึ้นพร้อมกันในโลกธาตุ (เอกภพ<universe>ทั้งหมด) เดียวกัน นั้น มิใช่ฐานะ มิใช่โอกาสที่จะมีได้(เป็นไปไม่ได้)”
อรรถกถา ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค สัมปสาทนียสูตร “.เพราะเมื่อพระธาตุทั้งหลายยังดำรงอยู่ พระพุทธเจ้าทั้งหลายก็ชื่อว่ายังดำรงอยู่ทีเดียว. เพราะฉะนั้น การอุบัติขึ้นของพระพุทธเจ้าพระองค์อื่นในระหว่างนี้ จึงเป็นอันห้ามแล้ว. แต่เมื่อการปรินิพพานของพระธาตุเกิดขึ้น การอุบัติขึ้นของพระพุทธเจ้าพระองค์อื่นเป็นอันไม่ห้ามแล้ว.”
3. รักษาสัจจะวาจาที่ให้กับพญามารไว้ว่า "...ล่วงไปอีกสามเดือนแต่นี้ ตถาคตก็จักปรินิพพาน "
หลักฐาน 1:
"ดูกรภิกษุทั้งหลาย ข้อที่บุคคลจะปลงชีวิตตถาคต ด้วยความพยายามของผู้อื่นนั่น มิใช่ฐานะ มิใช่โอกาส เพราะ
พระตถาคตทั้งหลายย่อมไม่ปรินิพพานด้วย ความพยายามของผู้อื่น" (พระไตรปิฎก เล่ม 7 พระวินัยปิฎก จุลวรรค ภาค 2)
หลักฐาน 2:
“อย่าเลยอานนท์ บารมีเราได้สร้างมาดีแล้ว ไม่มีใครสามารถปลงชีวิตของตถาคตได้ ไม่ว่าสัตว์ดิรัจฉานหรือมนุษย์หรือเทวดามารพรหมใด ๆ”
พระพุทธเจ้าตรัสชัดเจนที่สุดแล้วใช่ไหมครับ นอกจากนี้พระพุทธองค์ยังตรัสด้วยว่า
จุนทะ! สูกรมัททวะ ที่เหลือนี้ท่านจงฝังเสียในบ่อ เราไม่มองเห็นใครในโลก พร้อมทั้งเทวโลก มารโลก พรหมโลก หมู่สัตว์พร้อมทั้งสมณพราหมณ์ พร้อมทั้งเทวดาและมนุษย์ ที่บริโภคแล้ว จักให้ย่อยได้, นอกจากตถาคต”
นอกจากตถาคต = นอกจากตถาคตเท่านั้นที่ย่อยอาหารพิษนั้นได้ คน เทวดา พรหมและสิ่งมีชีวิตใดๆ ย่อยไม่ได้ทั้งนั้น กินแล้วตายห่าหมด แต่พระพุทธเจ้าท่านยอมตายด้วยเหมือนกัน โดยไม่ยอมย่อยทำลายอาหารพิษ
นอกจากนี้ พระพุทธองค์ยังตรัสด้วยว่า "อานนท์ อิทธิบาท 4 นี้ เราตถาคตเจริญ ทำให้มากแล้ว....ถ้าเราตถาคตปรารถนา จะพึงอยู่ได้ตลอดกัปหนึ่ง หรือเกินกว่ากัปหนึ่ง” คือพระพุทธเจ้าจะอยู่ได้ถึงวันสิ้นโลกเลย หรือเกินวันสิ้นโลกก็ย่อมได้ ถ้าพระพุทธองค์ปรารถนา แต่พระพุทธองค์ไม่ได้ปรารถนาอย่างนั้น
เหตุผลที่พระพุทธเจ้าปลงอายุสังขาร(ยอมตาย โดยไม่รักษาตัวเอง) เท่าที่ผมคิดได้ตอนนี้ เพื่อ.....
1. รักษากฎอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา สรรพสัตว์ย่อมเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นธรรมดา แต่ตถาคต ซึ่งเป็นพุทธะ(พระเจ้า) เป็นอสังขตธาตุ ย่อมไม่เกิด ไม่แก่ ไม่เจ็บ ไม่ตาย
2. ให้พระพุทธเจ้าองค์ต่อไปในภัทรกัปนี้ได้อุบัติ เพราะโลกจะมีพระพุทธเจ้าพร้อมกัน 2 องค์ไม่ได้ พระพุทธเจ้าตรัสไว้ใน อัฏฐานบาลีว่า
“ดูกรภิกษุทั้งหลาย ข้อที่พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า 2 พระองค์ จะพึงเสด็จอุบัติขึ้นพร้อมกันในโลกธาตุ (เอกภพ<universe>ทั้งหมด) เดียวกัน นั้น มิใช่ฐานะ มิใช่โอกาสที่จะมีได้(เป็นไปไม่ได้)”
อรรถกถา ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค สัมปสาทนียสูตร “.เพราะเมื่อพระธาตุทั้งหลายยังดำรงอยู่ พระพุทธเจ้าทั้งหลายก็ชื่อว่ายังดำรงอยู่ทีเดียว. เพราะฉะนั้น การอุบัติขึ้นของพระพุทธเจ้าพระองค์อื่นในระหว่างนี้ จึงเป็นอันห้ามแล้ว. แต่เมื่อการปรินิพพานของพระธาตุเกิดขึ้น การอุบัติขึ้นของพระพุทธเจ้าพระองค์อื่นเป็นอันไม่ห้ามแล้ว.”
3. รักษาสัจจะวาจาที่ให้กับพญามารไว้ว่า "...ล่วงไปอีกสามเดือนแต่นี้ ตถาคตก็จักปรินิพพาน "
0 comments:
แสดงความคิดเห็น