พระอรหันต์ก็คือ 'ขอทาน' พระพุทธเจ้า เป็นหัวหน้าพรรคกระยาจก

"อย่าได้หลงคิดว่าเงินเป็นพระเจ้า"

แล้วใครบอกคุณล่ะว่า เงินไม่ใช่พระเจ้า    

- พระเจ้าในสังสารวัฏก็คือ "เงิน" ซึ่งเป็นอวิชชาตัวใหญ่สุด  

- พระเจ้าที่อยู่นอกสังสารวัฏคือ "ความว่าง" 

เราต้องเลือกเอาว่า  จะอยู่กับพระเจ้าองค์ไหน  พระอรหันต์ก็คือ "ขอทาน"  พระพุทธเจ้าก็คือ หัวหน้าขอทาน  เรียกให้เท่หน่อย  พระพุทธเจ้า เป็นหัวหน้าพรรคกระยาจก

- ความสุขของมนุษย์ผู้ติดหลงมาจากเงิน  ยิ่งได้ยิ่งสุข  มีเงินมากก็ซื้อสิ่งที่เป็นกิเลสตัณหาได้

- ความสุขของมนุษย์ผู้ไม่ติดหลง เช่น พระพุทธเจ้าและพระอรหันต์ ท่านละลายกิเลสตัณหาหมด  มีความสุขอยู่ที่เศรษฐกิจพอเพียงตามกรรมที่ตนเองทำมา ไม่มีกิน ไม่สบาย ก็ไม่ทุกข์  เนื่องจากจิตของพวกท่านว่างหมด  ไม่มีกิเลสตัณหา  

อรหันต์  จึงเป็นขอทาน "กิตติมศักดิ์" กระป๋องที่ใช้ขอทาน  ก็เรียกเป็นบาตร  คนที่ให้อะไรขอทานที่เป็นพระ  ก็เรียกว่า "ตักบาตร" พระ

แล้วพระอรหันต์โพธิสัตว์ล่ะ

พระเวสสันดร  เจ้าแม่กวนอิม ฯลฯ ท่านเป็นอีกพวกหนึ่ง  คือเป็น พระโพธิสัตว์อรหันต์  ท่านพวกนี้แต่เดิมมีของสวาปามบ้างไม่มากก็น้อย  แต่ดับความทุกข์ได้  จากการที่ต้องเสียสละทรัพย์สินเงินทองลูกเมีย  ดวงตา ฯลฯ ออกไปจนหมด  จึงรู้ว่า  ความทุกข์เกิดจากฉันไปติดยึดในทรัพย์สินเงินทองลูกเมีย ฯลฯ  เมื่อฉันไม่ติดยึดในสิ่งเหลานั้นแล้ว  ฉันก็ไม่มีความทุกข์  

สรุป

พระอรหันต์ คือ ขอทาน  พระพุทธเจ้า คือ หัวหน้าพรรคกระยาจก  ส่วนพระโพธิสัตว์อรหันต์ คือพวกที่รู้แล้วว่า  คนเราเป็นทุกข์เพราะมีความคิดนึกอยาก  ไม่คิดนึกอยากอีก  ก็ไม่ทุกข์  แล้วพวกท่านก็ยอมเสียสละของมีค่าและของที่รัก  จึงพบหลักธรรมหมดความทุกข์เหมือนกับพระพุทธเจ้าและพระอรหันต์ว่า  เราเป็นทุกข์เพราะความคิดนึกอยาก มีกิเลสตัณหา  หมดความคิดนึกอยาก หมดกิเลสตัณหา  ก็หมดความทุกข์ชั่วนิรันดร